چندی پیش در حاشیه لایحه بودجه، یادداشتی با عنوان «چه کسی چراغ اول را روشن خواهد کرد؟» تقدیم شد، در آن یادداشت از مدیران و مسئولین تقاضا داشتم با توجه به شرایط اقتصادی و اجتماعی مردم، بیایید و در عوض سال های فراوان همراهی مردم با شما، برای فشار کمتر بر مردم در بودجه 97 از لابی گری و زیاده خواهی پرهیز کنید تا چند اتفاق خوب رخ بدهد،

اولا بخشی از اعتماد آسیب دیده مردم به مدیران شاید ترمیم شود.

 ثانیا دولت برای تامین این منابع کمتر به جیب مردم نگاه کند

ثالثا به شرایط سخت معیشت مردم کمک کنید

و رابعا دولت را هم در این سختی، یاری دهید.

با پیگیری که داشتم، این پیشنهاد مسموع مدیران محترم واقع نشد و استدلال ایشان هم این است که کار اجرایی بدون پول و آن هم پول بیشتر امکان پذیر نیست. لذا به روش گذشته، تلاش کردند تا با لابی های خود و ارایه دلایلی نمایندگان محترم مجلس را قانع کنند که در حق سازمان یا دستگاه آنان ظلمی اتفاق افتاده و لازم است که در مجلس اصلاح شود.

من در موضع این قضاوت که ظلمی شده است یا خیر. نیستم و در این یادداشت هم قصد ورود به آن را ندارم. آنچه موجب گلایه است، عدم درک صحیح در شرایط اجتماعی و اقتصادی توسط این مسئولین و همراهی نکردن با مردم و بدتر از همه دفاع بد از حقوق خود است.

مثلا می فرمایند: بودجه فلان دستگاه خیلی کمتر از پول تو جیبی برخی از مسئولان است، منتقدان بروند از سازمان بودجه سوال کنند.

 واقعا مردم با این استدلال ها و این گونه دفاع ها، باید چه قضاوتی کنند؟اگر پول تو جیبی مسئولان این رقم ها هستند، پس چرا این همه و به روش های مختلف مردم را تحت فشار قرار می دهند؟

مردم سوال می کنند، اگر ما این قدر ثروتمندیم که این ارقام پول تو جیبی مدیران است، چرا ما در سختی معیشت هستیم؟آیا هیچ فکر میکنیم این دست حرف ها ودفاع ها چه آسیب جدی به اعتماد عمومی مردم می زند؟ آیا این فرمایشات آرام آرام سبب دوری مردم و مسئولان نخواهد شد؟ و یا اینکه می فرمایند منتقدان بروند از سازمان بودجه سوال کنند، آیا پاسخ قانع کننده ای به منتقدان است؟ اگر سازمان بودجه اشتباه کرده باشد، اخلاقا نباید شما اشتباه را به آن سازمان اطلاع و تذکر بدهید؟ آیا فکر می کنید با این روش ها می توان همدلی بین مردم و دولت را حفظ کرد؟ یا از مردم بخواهید به خاطر شرایط خاص از خودشان بگذرند تا شرایط بهتری به وجود آید؟

حتما پاسخ مثبت نیست. لذا باید با درس گرفتن از شرایط سخت گذشته و چگونگی عبور از آن شرایط، برای اکنون و آینده هم برنامه اقدام و عمل داشت. در غیر اینصورت و توجه به نگاه های بخشی و دستگاهی هیچ اتفاقی نخواهد افتاد، جز اینکه روز به روز شاهد دوری مردم و مسئولین خواهیم بود.

حتما حافظه تاریخی، سال 1945 بعد از جنگ دوم جهانی و شرایط کره جنوبی و سپس جنگ سه ساله دو کره را فراموش نکرده است و به یاد می آورد که همین کره جنوبی، خاکستری شد که فقر از سر و پای آن می بارید، اما کلید فرار از این بدبختی، فقط یک چیز بود همدلی و اعتماد مردم و دولتمردان به یکدیگر، که هرگز حاضر نشدند به آن خدشه ای وارد شود و صداقت طرفین، تشریح شرایط برای مردم و امید به آینده، این کشور را از سخت ترین بحران های اقتصادی رهانید تا جایی که امروز یکی از پانزده اقتصاد قوی جهان و جلوتر از اسپانیا، استرالیا و نیوزلند است.

آیا این تجربه خوب تاریخی نمی تواند، اهمیت همدلی و صداقت با مردم را نشان دهد. اگر مسئولان کره هم پاسخ هایی از قبیل آنچه بعضی از مدیران ما به مردم می گفتند، جز این بود  همچنان درآن شرایط بد دست و پا می زدند.

آقایان مدیران، بزرگ ترین و مهم ترین سرمایه شما که مهم تر از هر بودجه ای است، مردم هستند. لطفا با مردم صادق باشید تا مردم به شما اعتماد کنند.